Patty Pravo, het meisje is terug: "Ik heb zoveel levens samen geleefd."

The Piper Girl, zo noemden ze haar in de jaren 60, toen haar stem en imago het symbool werden van de Italiaanse versie van die golf van jeugdige rebellie die zich concentreerde in de hippiescene van Carnaby Street in Londen. In Italië draaide het om de Piper Club in Rome, waar Patty Pravo de onbetwiste ster was. Een paar decennia later, en na een schitterende carrière met hits en memorabele ontmoetingen, treedt de zangeres op dinsdag 5 augustus op in Porretta Terme (Rufus Thomas Park, om 21.00 uur) als onderdeel van het festival "E Buonanotte ai suonatori".

Mevrouw Pravo, de naam van de tournee, 'Ho prova tutto' is de titel van uw nieuwste single, geschreven door Francesco Bianconi, de leider van Baustelle.

"Een echte verrassing. Ik moet bekennen dat ik niet wist wie Baustelle en Bianconi waren; er was een lange en intense verkering van zijn kant. Hij is altijd al een fan van me geweest, en toen hij me de tekst van het nummer stuurde, was ik verbaasd; het is het meest autobiografische nummer dat ik ooit aangeboden heb gekregen. Bianconi liet zien dat hij me beter kent dan ik mezelf ken. We hebben elkaar nooit ontmoet, maar het is alsof onze levens parallel lopen."

Een lied dat vertelt over zijn visie op het leven.

"Een constante mix van plezier zoeken en aandacht besteden aan wat er om ons heen gebeurt. We kunnen er niet omheen. Ik kom uit een tijdperk waarin maatschappijkritiek elk moment van het bestaan beïnvloedde. En wij zangers konden daar zeker niet onderuit. Zoals ik zing in het lied: we moeten 'blijven liefhebben, ook al weten we dat de toekomst nu sterft.'"

Er wordt ook verwezen naar Jimi Hendrix, die je daar hebt ontmoet, net als naar veel andere grote persoonlijkheden uit de cultuur en muziek.

Het was een onherhaalbaar tijdperk, soms denk ik dat het een astrale conjunctie was die, net zoals hij kwam, nooit meer terug zal komen. Hendrix, zoals de tekst van het lied zegt, I let you write, meets me at the Piper, het was mei '69, na een van zijn legendarische concerten. We brachten een nacht door met cruisen door Rome in een Fiat 500. En toen herinnerde ik me buitengewone mensen, zoals Anita Pallenberg, het prachtige model dat samen was met mijn vriend Mario Schifano, die ze verliet om eerst Brian Jones en daarna Keith Richard op te richten, beiden van de Rolling Stones. Zoveel artiesten, zoals Tano Festa en Franco Angeli. Leven ondergedompeld in die dimensie betekende dat ik werd blootgesteld aan zoveel culturele prikkels dat ik niet één, maar meerdere levens tegelijk kon leiden.

Het is moeilijk om een vergelijking te maken met wat er vandaag de dag gebeurt.

Onmogelijk, en het gaat niet zozeer om de afwezigheid van meesters, maar om het einde van dat klimaat van delen, van uitwisseling, dat spontaan ontstond. Huizen waren ongelooflijke creatieve laboratoria, en Italië was het middelpunt van het universum, een primaat dat we verloren zijn. Ik denk specifiek aan Mario Schifano's Romeinse huis, waar ik de Rolling Stones ontmoette. Voor hen was in Rome zijn, dat klimaat van constant experimenteren absorberen, belangrijker dan in Londen wonen. En ik was daar, het was een zegen, en wie ik was en wie ik ben, zit allemaal in de liedjes die ik zing. Hoe ik alles heb geprobeerd.